Mimo tego, iż odszedł od łaski Pana, Ortin nie jest z gruntu zły, nigdy nie poświecił się na dłużej piekielnym praktykom, mimo tego, iż przez 

pewien 

czas przesiadywał na terenach, w których używanie tejże magii było codziennością. Jest dobry dla ludzi, którzy są dla niego dobrzy, lecz jeżeli 

zostanie sprowokowany, potrafi zachowywać sie jak (dosłownie) diabeł z piekła rodem. Miewa również radykalną zmianę charakteru, raz może 

zachowywać się jak dobra wróżka, a innym razem jak typowa, zła do szpiku kości istota.

Nigdy nie zrobił nic złego jakiemukolwiek zwierzęciu, gdyż od zawsze kochał te istoty z powodu ich naturalnej niewinności. Dowodem tejże 

dobroci 

jest jego rumak, Clonnis. Nienawidzi większości istot piekielnych, jak i demonów, chociaż często nie okazuje tego bezpośrednio po spotkaniu 

przedstawicieli tychże raz, gdyż mogą oni być mu użyteczni. Mimo wszystko jest uczciwy, wynagradzał w swoim życiu nawet największych 

wrogów 

za ich robotę, po czym oczywiście ich porzucał. Jest życzliwy wobec śmiertelników, nie cierpi jednak osób łamiacych podstawowe prawa - 

potrafi 

być wobec nich aż nazbyt surowy.

Przystojny, niezbyt wysoki i trochę chuderlawy młody mężczyzna. Jego długie, sięgające do pasa, kruczoczarne włosy nie raz zasłaniają błękitne, 

niezbyt duże i bystre oczy, oraz wąskie brwi. Pod dosyć szeroką nasadą nosa mieszczą się małe usta. W swej prawdziwej postaci posiada białe, 

choć czasem brudne, anielskie skrzydła. W tejże postaci ma jedynie przepaskę na biodra. W ludzkiej postaci narzad lotu całkowicie znika z pleców, 

pozostawiajac na tym miejscu jedynie blizny na długość większości pleców, które znikają po kilku godzinach. Zamiast zwykłego zakrycia narządu 

płciowego, w tejże formie zwykle ubrany jest jak każdy zwykły człowiek, czyli w płaszcz podróżniczy, oraz pelerynę w kolorze zazwyczaj czarnym. 

Dodatkowo twarz często przykryta jest czarnym materiałem. Nie ma jednak żadnego obuwia. Ma aksamitny głos, który nie raz uwiódł niejedną 

ludzką (i nie tylko) niewiastę.

Część I - Przed odejściem z łask Pana.

Ortin narodził się 270 lat temu, z miłości dwóch aniołów będących u służb Pana, imiona jego rodziców nie są znane, a sam ich syn nigdy o nich 
nikomu nie wspomina, z tego powodu, iż wspomnienia z okresu jego dzieciństwa wywołują u niego ból, oraz żal przez późniejsze opuszczenie 
tego 
pięknego królestwa. W każdym razie przyszedł na świat w Wymiarze Trzecim, czyli na Niebiańskiej Polanie. W wieku 21 lat, jak każdy anioł, Ortin 
stał sie dorosłym przedstawicielem własnej rasy, oraz otrzymał swoją pierwszą misję od Pana. Wykonywał każde z tych zadań z powodzeniem, aż 
w 
pewnym momencie przebieg jego zadania niemalże zakończył sie niepowodzeniem dla Ortina, czyli jego śmiercią. W tymże momencie spotkał 
pewną 
Elficką kobietę, z którą miał dziecko, a mianowicie córkę. To dla niej pozostał na Ziemi. Z powodu tragicznego zbiegu okoliczności, kobieta jego 
życia zginęła przygnieciona przez drzewo połamane przez potężny wiatr. Ortin wpadł w wściekłość, posądzał o to mimo wszystko Pana, myślał, iż 
była to jego kara za jego karygodne zachowanie.

Część II - Chęć zemsty

Prowadzony niewyobrażalnym gniewem, Ortin, porzucając własną córkę, udał się do jedynego miejsca, które (jak wtedy sądził), było dla niego 
najlepszym wyjsciem, czyli do Piekielnych Czeluści. Tam też spotkał wielu byłych aniołów, choć nie do końca takich jak on, ponieważ wielu z nich 
było 
przesiągniętych złem, spotkał też tam osobniki piekielnych ras, których bezlitośnie tępił, a mimo to stwierdził, że przydadzą mu się w tym 
chaotycznym planie - chciał dokonać niemożliwego - zniszczyć Niebiosa. Oczywiście było to niemożliwe, ale Ortin wcale o tym nie myślał, 
albowiem 
nadal posądzał Pana o śmierć ukochanej. Upadł nawet tak nisko, że nauczył sie praktyk magii piekielnej. Pewnego jednak dnia, podczas jednej z 
tych lekcji, Upadły Anioł uświadomił sobie to, jak nisko się stoczył. Po raz pierwszy od wielu miesięcy zaczął trzeźwo myśleć, uzmysłowił sobie 
własną głupotę i czym prędzej odszedł z przeklętego kraju. Tym samym narobił sobie niemało wrogów jego mieszkańców.

Część III - Życie na Ziemi

Wielokrotnie chciał wracać do Niebios, aby błagać Pana o przebaczenie, ale obawiał się unicestwienia. Znalazł więc jedyne słuszne wyjście i udał 
się do Alariany. Wędrował szlakami handlowami między większymi miastami, gdzie chciał odnaleźć swą zaginioną córkę, a jego jedynymi 
towarzyszami były zwierzęta. Właśnie między Ekradonem, a Valladonem spotkał zwierzę, które miało zostać jego stałym kompanem, ujrzał w na 
polanie ciężko rannego rumaka, którego następnie uleczył. Tak właśnie odnalazł wiernego towarzysza, należącego niegdyś do czarodziejki, a 
nazwał 
go Clonnis. 
Od tego czasu Ortin podróżuje po świecie, nadal szukając jedynej cennej osoby, która pozostała mu cenna. Mimo wszystko pobyt w Piekielnych 
Czeluściach, pomimo 
tego, iż nie był zbyt długi, zostawił trwałe piętno na ciele i duchu anioła.