Jej wszystkowidzące oczy z obojętnością patrzą na świat, kryje się w nich  jakaś tajemnica, 

nie znane a istotne rzeczy, których jeszcze nikt dotychczas nie mógł odkryć. Atakuje za 

uwielbienie odczuwania zmysłowego, za niechęć do zabijania. Zżerana przez nienawiść,

ogląda się w przeszłość. Nic nie może ją zaspokoić i sprawić jej przyjemności, dopóki 

nie odbierze tego innym, a posiadając wreszcie, rozczarowana i zniechęcona kieruje

swoje zainteresowanie w inną stronę. Zemsta - ślepa, sterylna, w czystej formie i 

godna pogardy (...) Mamrotała coś nad pasjansem, całkowicie pochłonięta sobą.

(...)Erufaeleth  jest tak gruboskórna, że żadne wznioślejsze uczucie nie porusza ją. 

Nie jest osobą, która poddaje swoje motywy i racje pod dyskusję, nawet wewnętrzną.

Jest  jedną z tych, które po prostu działają. Taka osoba musi być pod silną presją,

by choć trochę otworzyć się i wyznać, jaka jest metoda i myśl w sposobie jej życia. 

Nie wierzy nikomu. Jest jak kot, który najlepiej czuje się we własnym towarzystwie,

samotny drapieżca, morderca. A przecież zbliżyła się w jakiś sposób do Authchíra, 

odsłoniła się do pewnego stopnia, po prostu mówiąc prawdę. Odrzuciła swój zwyczajny

szyderczy i drwiący ton, swoją wyższość. Choć przez moment zapomniała o wiecznym 

gniewie i złości. Było to już odsłonięcie siebie. Kiedy stali sami w wieży Avadara, czuła

pewną wspólnotę duchową z nim, tak jak z nikim innym, do czasu kiedy nie odszedł.

(...) Jest czarująca. Wypływał z niej chłód, gdy stukała w bruk swą laską.  

I żywiołowość, ta beztroska swoboda, z jaką zabijała (...) Posiada mądrość

czarnoksiężnika, moc... Można dojść do wniosku,że być może udało jej się w

jakiś sposób osiągnąć świadomy byt z identycznych sił.Wysoka, pełna godności,

skąpana w pruskim błękicie swego płaszczu, z głową odrzuconą do tyłu,

głębokim bez skazy głosem, podśpiewująca arię operową z przedstawienia,

z którego dopiero co wyszła. Uległa zemście doskonałej. Zawsze czuła ,

że nie mogłaby pozostać dobrą istotą, jednocześnie walcząc z innymi. 

Być dobrą znaczyło po prostu pozostawać przez innych  pokonaną, chyba że odkryje

bardziej interesujące pojęcie doskonałości. Z niej promieniuje blask (...) To właśnie

przyciąga wszystkich do niej. I dzieje się tak nawet wtedy , kiedy jest wściekła

albo zniechęcona. Ma w sobie światło, które prawie oślepia. W każdym aspekcie jej 

planowanego szlaku znajdowała bogactwo, obfitość i nie było końca jej entuzjazmowi 

i pasji, która z niej wypływała. Światło, zawsze światło. I zawsze w odpowiedniej

proporcji do blasku światła, które było w niej. Przez śmierć Authchíra, stała się trochę 

bardziej smutna, trochę bardziej wredna, a także trochę bardziej czujna. Jest również

nieskończenie bardziej potężna, chociaż wspomnienia, które w niej żyją, są bliżej świata

niż kiedykolwiek przedtem - te niespokojne, głodne wspomnienia, darzące jednocześnie

miłością i nienawiścią niepokonaną nieśmiertelną klatkę, w której je zamknięto.

Kiedy śpiewała, ogłaszała: - Pozwólcie mi ukazać moją istotę! Jestem symbolem zła;

a jeśli jestem symbolem prawdziwym, w takim razie czynię dobrze. Nic jej nie pokona.

Lęka się i nie lęka zarazem. Cierpi, słabnie i wreszcie zanurza się po czym, powstaje.

Jest królową Nocy, Najbardziej Przeklętą z Przeklętych, tym potworem wśród licznych

i rozmaitych istot. Wygląda jak anioł, lecz w rzeczywistości tkwi w niej jedynie zło. 

Odwieczne prawa natury rządzą istotami jej podobnymi. Jest piękna jak wąż 

diamentowy czy prążkowany tygrys, ale pozbawiona łask. A źródłem prawdziwego

cierpienia jest dla niej, uosobienie zła, świadomość istnienia dobra i szacunek, jaki 

budzi ono w niej. Nigdy nie udało jej się uwolnić od własnego sumienia. Lecz przez całe życie

czuła nieodparte pragnienie, by wbrew sumieniu dążyć do osiągnięcia doznań o wielkiej

intensywności. Cała jej  postać emanuje rozkoszną dumą, zadowoleniem z tego,

 kim jest i gdzie się znajduje a kot, myjący futerko, nie sprawiałby wrażenia istoty

bardziej odprężonej i zadowolonej z siebie. Kto ją widział nie zapomni jak cudownie 

się prezentowała z bezdennymi, fremeńskimi oczami,  pełna nowych nadziei i wspaniałych,

dumnych marzeń. Ma skłonność do teatralnych gestów i chorobliwego uporu. Nie zna umiaru, 

gdy chodzi o przesadę i ekscentryczność. Lubi zmiatać z drogi wszystkie przeszkody,

gdzie tylko się pokażę, i jest zupełnie sfiksowana na punkcie klejnotów. 

Dlaczego demon miałaby czaić się w cieniu? Dlaczego demon maiłaby czekać u bramy?

Dla niej nie ma wieży, do której nie mogłaby wejść. Mówisz o Mrocznym Darze

ona go używa. Jest  demonem  posągiem, ubranym w jedwabie i złoto, nadchodzącym 

po cichu, by wygasić nagle świece. Przetrwała wszystko, co jej się przydarzyło, 

tylko dlatego, że jest tym, kim jest. Siła, wola, nieugiętość to jedyne elementy jej duszy,

z którymi się w pełni utożsamia. 





Nadano jej imię : Erufaeleth Sarnond Lossedil  i nic... nawet ciało... nie zdoła jej pokonać.

(...) skąpana była w klejnotach, z warkoczami splecionymi złotem i ubrana

 jak starożytna królowa w szatę z adamaszku pod którą nosiła tunikę

z najwykwintniejszego jedwabiu. Kobaltowe rękawy jej sukni z tafty 

odbijały się w pochyłych zwierciadłach i wydawało się, że w pokoju nie 

znajduje się jedna kobieta, ale całe ich zgromadzenie. Emanowała od niej

niesłychana siła, majestatyczne poczucie jej obecności  w pokoju (...) reszta 

światła owionęła jej pozbawioną konkretnego wyrazu twarz, odbiła się od 

klejnotów wokół jej szyi i od jej wielkich fremeńskich oczu w kształcie migdałów,

obramowanych gęstymi, kruczoczarnymi rzęsami. Niezwykłe oczy, jeszcze

wyrazistsze dzięki temu, że osadzone w alabastrowej twarzy z pięknie 

zaokrąglonymi skrońmi, stawały się jeszcze większe, gdy wpadała w złość,

a jej usta, wydawały się bardzo stanowcze.  Nie wykrzywiały się, nie były

ściągnięte w żaden sposób, były jak  kwiat róży na jej twarzy. 

Niesłychanie silna, a jednocześnie krucha. Szczupła, niemniej jednak

posągowa istota.





Miała w sobie wyrafinowanie i tajemniczość komety.

  

 Daemonis Mentatio



''Wiesz, Ojcze, kiedy jestem naprawdę wściekła, kiedy ta furia pojawia się w moich oczach,
nie potrafię nad tym panować...Wiesz zresztą. Pamiętasz... Suknię panny Onniёl, która zajęła 
się wąską stróżką dymu, gdy wygłaszała swe nieznośne oskarżenia. Zginęła większość jej koni. 
To nie była moja sprawka. Ale oni o tym nie wiedzieli. Oskarżali mnie, bo zawsze gdy byłam w pobliżu, 
coś płonęło. Wszyscy w końcu mieli mnie za diabelski pomiot. Nie chcieli się do mnie zbliżać. 
Ojcze... To spowodowało wyrwę w moim sercu, która wypełniona była czystym żarem. 
Rosła we mnie złość, kiedy czułam jak bardzo mnie nienawidzą. 


Ale Ty nie byłeś lepszy...


Bałeś się o swoją nienaganną opinię. Tylko ona Cię obchodziła. Cicha śmierć, hmm...? Mam to po Tobie. 
Noszę w żyłach Twoją krew, to oczywiste. Byłabym potworem, gdyby nie płynęła tam także krew Matki... 
Którą wkrótce miałeś na rękach. Pamiętasz? Osłoniła mnie swoim ciałem, kiedy przyszedłeś nocą wraz z innymi, 
którzy chcieli się mnie pozbyć. Przeszkadzała Ci, więc ją zabiłeś. Nazywałeś mnie potworem, choć sam nim byłeś. 
Piekło wkrótce Cię pochłonie. A ja będę Twoim katem. 

Cisza, rozbrzmiewająca w moich uszach. Ich krzyki, wykrzywione w grymasie twarze... 
To wszystko było tak odległe... Zdawało się, że między nami była jakaś bariera. Byłam przerażona. 
Uciekłam jak tchórz. Ale Ty mnie nie goniłeś, Ojcze. Wiedziałeś, że nie dam sobie sam rady w objęciach lasu...


I zapewne zginęłabym gdyby nie Authchír. 


Zepsuta szumowina, hmm...? Tak byś go nazwał. Ja natomiast nazwałam go bohaterem. 
Tak, Bohaterem. Uratował mnie, gdy byłam wycieńczona i przerażona do szpiku kości. Zabrał mnie ze sobą.  
Spędziliśmy wspólnie wspaniałe dwanaście lat. To on nauczył mnie władać mieczem. Od niego dostałam Laindîr, 
który noszę przy sobie do dziś dnia. Jako mój mentor był dość srogi i chłodny, ale wiedziałam, 
że jestem dla niego jak ''syn''. Ale i na Niego wkrótce przyszedł czas. Nie był już bardzo młody. 
Zanim to się stało, zdążył wyszkolić mnie. Zabijanie sprawiało mi przyjemność. 
To było jak lekarstwo na cierpienie. Krew. Ta rubinowa ciecz  połyskująca na moich dłoniach. 
I echo, które pozostało po dudniącym jeszcze do niedawna, sercu. 


To choć na chwilę dawało mi ukojenie. Zanim Ciebie nie dopadnę... Musi mi wystarczyć''.


__________________________________________________________________________


Erufaeleth pławi się w chwale. Jest dumną, nie posiadającą skrupułów łowczynią. 
Pożąda siły od ofiar, które zostają przez nią odsączane z podziwu godnym brakiem empatii. 
Wiele istot czyha na jej życie więc nie ma zamiaru ujawniać się bez powodu. Przegapiła tymczasem wydarzenia
te elementarne ale także te niezmiernie ważne, jak na przykład śmierć Authchíra, przy którym nie była obecna. 
Przez co stała się nazbyt katatoniczna, całkowicie niezmienna, po tych wszystkich latach 
na wszystko obojętna a jej zasadą jest to, że nigdy nie będzie posłuszna.