Mealona jest osobą niezwykle samolubną i egoistyczną, ale świetnie się z tym maskuje, udając osobę altruistyczną i pomocną. Jeśli zachowuje się przyjaźnie zapewne ma w tym swój cel. Mimo tego jest osoba bardzo towarzyską, potrzebującą ciągłego zamieszania wokół siebie, inaczej szybko się nudzi. Nie cierpi samotności. Jest otwarta na nowe kontakty, szybko się zaznajamiania z obcymi osobami i potrzebuje rozmowy, by coś przemyśleć. Niestety, jest niestabilna emocjonalnie i wszystko mocno przeżywa, choć to ukrywa. Sprawa to, że dość łato ją obrazić, a jest osobą mściwą i pamiętliwa.

Pewna siebie i bezczelna, mówi to, co myśli prosto z mostu, choć nie zawsze. Czasem, szczególnie jeśli ma w tym korzyść, potrafi być obłudna. Wobec mężczyzn bije od niej kokieteria wdzięk i śmiałość. Jest próżna, i na dodatek naiwnie wierzy w komplementy jej powiedziane.

Ciężko powiedzieć, jak wygląda naprawdę. Najłatwiej chyba powiedzieć, że w postaci niematerialnej przypomina strzępek fioletowawej mgły, jednak niezwykle rzadko można ją zobaczyć w tej formie. Zwykle bowiem jest w ciele aktualnie opętanej kobiety i wygląda jak ona. Czasem tylko rzuca na ciało iluzję, przez co wygląda inaczej. Jednak można wyróżnić cechy charakterystyczne jej ofiar. Zwykle są to młode dziewczęta, prawe zawsze cechujące się niezwykłą urodą, zwracające uwagę w tłumie jak diament pośród szkiełek.

Urodziła się tak dawno, że wszyscy zapomnieli, jak to było. Nie pamięta też swojego dzieciństwa w Otchłani. Jej pierwsze wspomnienia związane są bezpośrednio z Alaranią i jej pierwszymi krokami w niej. Wybitnie pomógł jej w tym pewien elf, który wprowadził ja ten świat, pokazał, jak się zachowywać. Zakochał się w niej, głupek. A ona to wykorzystała, żyła na niego koszt. To on podarował jej bransoletę, wtedy pomocny, ale niezbyt potężny zaczarowany przedmiot, a później utrapienie, przez które mógł ją śledzić we wszystkich postaciach. A kiedy nie miał jej nic do zaoferowania, porzuciła i przeniosła do innego ciała. On ją wytropił i nękał, aż zgodziła się z nim być. A później znów uciekła. Taka sytuacja powtarzała się, za każdym razem elf robił się coraz bardziej brutalny i coraz bardziej zaborczy i natarczywy. W końcu doszło do tego, że próbował ją uwięzić, i w ten sposób zatrzymać przy sobie. W porywie gniewu i po zaciętej walce zabiła go, uwalniając się od niego na zawsze. W ostatniej chwili przeklną ją, zmieniając czar naprowadzający ją do niego zaklęty w ozdobie, w artefakt, który sprawia, że w końcu misi podążyć do każdej osoba, która che ja znaleźć, inaczej zadaje jej coraz większy ból. Była to jego kara dla niej. Bransolety nie da się zdjąć, pojawia cię na nadgarstku jej aktualnego ciała w chwili, gdy je przejmuje. Maelona w dużej mierze nauczyła się go ignorować, ale sprawa, że często jest poddenerwowana i zirytowana bez powodu. Magii uczyła się w większości sama, od przygodnie spotkanych magów nauczyła się podstaw.