Zbój, chuligan, hultaj, obłudnik, kłamczuch, najemny morderca, złodziej i łowca nagród w jednej osobie. 

Prawo?  Że co, proszę? Rhag nigdy, w całym swoim życiu, nie przestrzegał prawa. A porządek? Przecież wszyscy wiedzą, że w chaosie najłatwiej jest 

kogoś okraść. A co z moralnością? No, tutaj trzeba przyznać - stosuje się do swojego własnego kodeksu. Jednak punkty są w nim ruchome, mają 

mnóstwo luk i wyjątków, poza tym często pojawiają się jakieś nowe, o których sam Rhagham nigdy nie słyszał, ale były mu potrzebne na teraz. 

Nie szanuje ludzi, którzy nie umieją sobie sami radzić. Ba, czasami to specjalnie podstawia im nogi, żeby nauczyli się poprawnego (mniej lub bardziej) 

życia społecznego. 

Rhag uwielbia towarzystwo innych. Ot, cały czas się śmieje i niemal nigdy nie jest poważny. Nawet w czasie jakiegoś zlecenia, gdy ma zabić człowieka 

potrafi sobie żartować i śmiać. O, apropo zleceń. Nigdy, ale to nigdy nie należy płacić mu z góry. Dlaczego? A bo może wywinąć pewne numerki, jak 

choćby zaproponowanie swojej niedoszłej ofierze wymiany. On jej nie zabije, a ta zapłaci mu podwojoną cenę, którą zaproponował mu najemca. I 

wszyscy zadowoleni. Rhag ma pieniądze, ofiara życia... jedynie najemca ma powody do niezadowolenie. Przepadły mu i pieniądze, i zemsta. 

Sobbea wyznaje zasadę: Umiesz liczyć, licz na siebie. Już od najmłodszych lat był zmuszony do jej stosowania, dzięki czemu jest w stanie poradzić sobie 

niemal ze wszystkim.  

Kiedy chce, potrafi być szalenie czarujący i uprzejmy, jednak nie jest dość cierpliwy, żeby dość długo udawać. Nie lubi czekać, ani zbyt długo siedzieć w 

jednym miejscu.

Przez pewne zdarzenia w dzieciństwie szalenie boi się ognia... i kowali.

Wysoki młody człowiek o jasnej, niemal mlecznej cerze (mierzy całe 180 centymetrów). Przez to niektórzy myślą, że jest szlachcicem (a kij prawda), lecz to 

jedynie pozory - po prostu jest albinosem. Do tego dochodzą biało-szare włosy, które w promieniach słońca niekiedy mienią się srebrem i blado-czerwone 

oczy. Jest szczupły, ale nie jakoś przesadnie nabity, dlatego biorą go za byle chuchro. 

Twarz odziedziczył po swoim szlachetnym ojcu, przez co jest idealnie regularna i tak dalej. Jednak nos ma nieco zadarty, a usta zbyt szerokie. 

Porusza się szalenie cicho, jednak potrafi się potknąć na prostej drodze, jeśli się zamyśli. 

Najczęściej ma na sobie zwykłą, białą koszulę i czarne spodnie. Do tego długie buty z wywijanymi cholewami. Oczywiście, do tego pas, a przy nim sakwa i 

miecz w starej pochwie.

Rhag urodził się w wielkim, wielkim mieście. A dokładniej - w Arturon. Niestety, los poskąpił mu szczęścia i urodził się jako bękart nieuważnego lorda, 
który gustował w burdelach. Z kolei jego matka, jak można się już łatwo domyślić, była najzwyklejszą na świecie dziwką. Cóż, średnio pasowało jej, że 
ma syna - przeszkadzało jej to nieco w wykonywaniu swojego światłego zawodu, więc gdy tylko się urodził, sprzedała go jakiejś rzemieślniczej rodzinie 
za ''garść fasoli'', która na gwałt potrzebowała syna, a bo nie było dobrego dziedzica. Same córki, ot co - a przecie chłopak musi prowadzić dalej biznes. 
Ale jak to w takich historiach bywa - rodzince urodził się prawowity synek, a kupione, bękarcie dziecko jakieś dziwki stało się zbędnym ciężarem. Fakt, z 
pewnymi wyrzutami sumienia, szczęśliwa rodzina musiała pozbyć się czteroletniego Rhaga - oddali go kowalowi. I tutaj zaczęły się problemy. Kowal ani 
jakoś specjalnie dobry nie był, ani miłościwy - za to wykorzystywał małego chłopca niemal całkowicie (co gorsza, niekiedy nawet seksualnie). Gdy Rhag 
skończył sześć lat, to zdążył już całkowicie znienawidzić i kowala, i kuźnię, i w ogóle cały, caluśki świat. W międzyczasie, gdy tylko kowal wysyłał go po 
jakieś przesyłki, czy z wiadomościami (ustnymi, bo żaden nie umiał pisać czy czytać) Rhag kradł na potęgę. Wszystko. Groty strzał, jabłka, placki, 
wiśnie... po prostu wszystko. Pomagała mu w tym zręczność i precyzja.  W końcu trzeba wiedzieć, kiedy szybko odciąć sakiewkę jakiemuś grubasowi, 
nie?
Tym sposobem Rhag nauczył się porządnie kraść, a dzięki temu jakoś żyć na ulicy. A przynajmniej tak mu się wydawało. Więc uciekł od kowala, gdy 
tamten spał. Oczywiście, najpierw napluł mu do ucha, sycząc wściekle ''Chędożony gównżerca'', ukradł niemal wszystkie oszczędności (a bo głupi kowal 
przez przypadek mu pokazał gdzie je chowa) i, tak dla dodania swojej ucieczce dramatyczności, podpalił kuźnię z kowalem w środku.
Później dowiedział się, że niechcący spalił narąbanego w trupa kowala. Średnio się tym przejął. Ba, nawet ucieszył, że taka kreatura jak on nie będzie już 
żyła. I tak Rhag wstąpił na ścieżkę nieprawości i zła... w wieku siedmiu lat. 

Później było już różnie. Rhag wciąż kradł na potęgę, żeby tylko jakoś przeżyć i rósł, w ciągłym strachu przed napadami starszych ''kolegów''. Jako że był 
wciąż dość mały, ale zręczny, łatwiej przychodziło mu podwędzanie tego, czy tamtego. Przez to był wiecznie wykorzystywany, bo nawet porządnie bronić 
się nie umiał. A nawet jeśli udawało mu się im uciec, to prędzej czy później był znajdowany i, tak dla przykładu i wyciągnięcia lekcji, bity niemal do 
nieprzytomności. Z czasem, chcąc móc się jakoś bronić nauczył się jakotako posługiwać sztyletem, który ukradł pewnemu staremu kupcowi. Sztylet był 
ładny i srebrny - i był najpiękniejszą rzeczą, jaką Rhag kiedykolwiek posiadał. I tak zaczęła się jego droga, jako najemnego złodzieja. 

Kiedy Rhag miał szesnaście lat, był już dość znanym ulicznym rzezimieszkiem, a obdarte dzieciaki z ulicy bały się go jak ognia, bo zazwyczaj im dokuczał, 
albo po prostu łapał i podrzucał gwardii czy rodzicom. Jednak pewnego popołudnia, gdy wracał ze swojego codziennego obchodu po biedniejszych 
dzielnicach, zauważył jak banda uliczników szczęśliwie obrzuca coś kamieniami, rycząc z uciechy. Najpierw zamierzał to zignorować myśląc, że to tylko 
jakiś słaby dzieciak, kiedy usłyszał skomlenie. Psa. Szczeniaka. Absolutnie nie przeszkadzałoby mu, gdyby znęcali się nad innym dzieckiem. To był ten 
sam gatunek i głupi bachor miałby szanse na ucieczkę. Ale to było tylko zwierzę. Oczywiście, wydobył swój ukochany srebrny sztylet i przepędził 
głupawe dzieciaki. Pies był cały czarny i miał odrobinę naderwane lewe ucho. Rhag zdjął z szyi czerwoną chustę, która do tej pory była jego znakiem 
rozpoznawczym i założył go psu, jednocześnie honorując go imieniem sir Road I.

Do tego należy dodać, że odkąd tylko skończył siedemnaście lat, zaczął szlajać się po karczmach. Najpierw próbował sił jako kuglarz, ale nijak mu to nie 
wychodziło. Mimo swojej charyzmy, nie był dość cierpliwy, by snuć opowieści, lecz nie umiał też pięknie śpiewać, aby móc zostać śpiewakiem. Dlatego 
zaczął interesować się hazardem. Szybko okazało się, że ma wyjątkowe szczęście w kartach - wygrywał nawet wtedy, gdy nie próbował oszukiwać. Wiele 
razy zostawał posądzony o oszustwa, jednak nigdy mu ich nie udowodniono - bo przecież nigdy ich nie było. 

Kilka lat później Sobbae zaciągnął się do niedużego gangu, który specjalizował się w zabijaniu. Cóż, dość szybko nauczył się władania mieczem i kuszą, a 
dzięki temu udało mu się zyskać szacunek i miano prawdziwego skrytobójcy. Ba, nawet nauczyli go nieco liczyć, żeby potrafił powiedzieć ile ma 
pieniędzy. Opuścił ów gang w wieku dwudziestu lat i stał się pierwszym samozwańczym Łowcą Ludzkich Głów i Karczmowym Królem Kier.