Falk stara się być jak najmniej widoczny w swych zachowaniach, generalnie nie lubi ludzi w dużych ilościach. Przebywa w dużym gronie tylko wtedy, gdy 

jest do tego zmuszony. Lubi wygodę i jest dość leniwy, prawdopodobnie to jego dary go tak zepsuły. Uprzejmość trzyma się go dopóki, towarzystwo, w 

którym przebywa, nie przeje się mu i nie zacznie go drażnić. W trudnych sytuacjach potrafi dobrze sobie radzić. Jest wytrwały, szczególnie jeśli wejdzie mu 

coś na ambicje, jednak jego natchnienia, bywają często chwilowe i bezsensowne. Mimo wszystkich złych cech, jest bardzo przyjacielski i wierny, ceni sobie 

wszystkie swoje więzi, choć zawsze ma ich niewiele. Zazwyczaj to on bardziej się angarzuje niż jego przyjaciele.

Falk z wyglądu jest bardziej podobny do matki niż do ojca, chyba jedyne co po nim odziedziczył to lekko zaostrzone rysy twarzy. Ma głęboko osadzone i 

nieludzko głębokie czarne oczy, można by się w nie wpatrywać wiekami. Usta ma blade i wąskie, niczym kreska. Włosy Falka są czarne niczym krucze 

pióra, długie i delikatne. Chłopak jest szczupły, ręce ma tylko umięśnione, lecz pod ubraniem nie rzuca się to w oczy. Na brzuchu ma lekko zarysowane 

mięśnie.  Jest dość wysoki, mierzy około dwóch metrów. 

   Mężczyzna ubiera się zazwyczaj w białą koszulę, ciemnobrązowe spodnie i czarne długie buty, za skóry. Na to zakłada jeszcze czarny płaszcz, z kapturem 

by móc łatwiej zjednoczyć się z otoczeniem.

  Nie-człek spowity w czarne szaty przybył na polane w dzień rozpaczy i sądu ostatecznego dla wielu ludzi.  Z rękawów jego stroju wystawały długie 
kościste ręce, palce zakończone czarnymi długimi paznokciami. Jego podłużna postura sprawiała, że cień wariował, a ludzie wraz z nim. W głębi mroku 
kaptura było widać parę tlących się niebieskim i płomieniami oczu. Na geste jego dłoni ludzkie ciała, darły się i skręcały jak bawełniane, zwietrzałe szmaty. 
Dźwięk łamiących się karków i męskich wrzasków zdominował pole bitwy. Nagle melodie agonii przerwał donośny głos lewitującego starca, siejącego 
terror. -Nie wiem o co się bijecie, ale przybyłem do was prostych bytów,  po wasz skarb, pragnę doświadczyć kobiety, wskażcie mi jedną, najpiękniejszą, a 
odejdę stąd na dwanaście miesięcy, po czym zwrócę ją wam, nie próbujcie mnie oszukać, ponieważ znam wasze zamiary-
 W trakcie przemowy starca, cień spowił wszystkich ludzi, a ból świdrował ich czaszki. Nikt nie wiedział co się działo. Po chwili wszyscy mężowie na polu 
bitwy zginęli i pozostała tylko jedna kobieta, odziana w srebrny pancerz ze zwisającą śnieżnobiałą peleryną na barkach. Czarodziej przyciągnął ją do siebie, 
swą mocą i zamienił jej przyodzienie,oraz oręż w pył. Jego oczy zaświeciły jaśniej ujrzawszy kobietę nagą. Ziemia wokoło nich zaczęła się, jakby ryta 
rozdzierać i błysło jasne światło. Ich już nie było. 
  Arienna, bo tak się nazywała kobieta, uprowadzona wcześniej przez nie znany byt. obudziła się w ogromnym łóżku, obudził ją płacz niemowlęcia. Był to 
Falk. Ona pamiętała, o tym że jej mąż zginął w bitwie i o swoim życiu. Przez ten rok nic się nie zmieniło, prócz tego, że narodził jej się syn, i dostała nie 
wiadomo skąd, dwa przedmioty Drewnianą laskę z napisem ''Ilures'' i pierścień. Falk wykazywał zawsze niespotykaną odporność i  pojętność. Jego 
tajemnicze pochodzenie, jak i jego ojciec, obdarowali go niezwykłymi darami, które ujawniały się w raz z dorastaniem. Nikt nie wiedział skąd jego 
umiejętności, niektórzy go przeklinali, a inni kochali. Takie było jego dzieciństwo. Gdy dorósł, król państwa w jakim się wychowywał, zatrudnił go jako 
swego agenta. W wieku lat trzydziestu, postanowił skończyć ten fach i na własną rękę szukać zajęcia.