Jest skryta i nieufna. Nie przepada za tłumem i trzyma się raczej na uboczu. Najwięcej czasu spędza w lesie, gdzie czuje się jak u siebie. Szanuje zasady rządzące florą i fauną i poluje tylko wtedy gdy musi. Jest inteligentna i bystra. Wielu rzeczy, które umie, nauczyła się sama lub tylko obserwując innych. Jest złakniona wiedzy.

Reiven można określić słowem śliczna. O delikatnych rysach, długich kruczoczarnych włosach i ciemnych oczach. Ma bladą cerę i na pierwszy rzut oka można by powiedzieć, że jest chora, ale to po prostu taki typ urody. Średniego wzrostu (jak na elfa), smukła. Nie przepada za długimi sukniami, dlatego najczęściej chodzi w skórzanych spodniach i koszulach, które podkreślają jej kobiecą figurę.

Historia tej dziewczyny niesie ze sobą wiele niejasności. Reiven nie pamięta swojego dzieciństwa, swoich rodziców. Nie wie skąd pochodzi. Wychowała się praktycznie sama, gdy w wieku dziesięciu lat obudziła się w lesie. Nie pamiętała nic. Ledwo umiała się przedstawić.
Nie pamięta dobrze, bo cały tamten okres jest dla niej jakby zamazany, ale ktoś znalazł ją w lesie i przygarnął. Nakarmił, dał trochę ubrań, uczył mówić. Ale ona uciekła i tak do lasu, bo tam czuła się bezpieczna. Od tamtej pory trafiała z rąk do rąk póki wyglądała jak dziecko.
Wraz z dojrzałością przyszła samodzielność. Reiven próbowała różnych sposobów na przeżycie. Nawet kradzieży i życia w mieście, ale zawsze prędzej czy później wracała do lasu.
Przez ponad sto lat życia kilkakrotnie próbowała nawiązać kontakt z ludźmi, zamieszkać wśród nich, ale każda próba prędzej czy później kończyła się fiaskiem, aż do tego pamiętnego dnia kiedy Reiven odkryła w sobie zdolność wyczuwania, a także współodczuwania emocji innych. Było to jej przekleństwo, póki nie nauczyła się nad tym panować. Początkowo przejmowała humory i nastroje wszystkich napotkanych osób, co skończyło się u niej niemal skrajnym wycieńczeniem na skutek zbyt dużego natłoku emocji. Wtedy po raz ostatni spróbowała mieszkać wśród innych istot sobie podobnych. Wycofała się i zamieszkała w lesie na dobre. Do tej pory nie nauczyła się kontrolować w zupełności swojego "daru" empatii, ale potrafi już blokować się przed przejmowaniem nastrojów innych.
Od niedawna towarzyszy jej młody szaro-czarny wilk, którego nazwała Nadir.