Jaka jest Laila? To niewątpliwie trudne pytanie. Zacznijmy od tego, że jeśli nie znasz jej dobrze, nie możesz powiedzieć o niej zbyt wiele - ostrożna, 

tajemnicza, odzywa się tylko wtedy, kiedy musi. W towarzystwie będzie łypać na ciebie spod oka, jakby posądzała cię o morderstwo albo kradzież. 

Jednak to tylko pierwsze wrażenie - kiedy poznasz ją bliżej, będziesz mógł stwierdzić, że jest niezwykle słodka, zabawna i nienawidzi przemocy. Przy 

dobrze znanych jej osobach czuje się bezpiecznie. W takich chwilach na jej ustach widnieje szeroki uśmiech, odsłaniający śnieżnobiałe zęby. Gdyby tylko 

mogła, pogodziłaby ze sobą skłócone plemiona; uratowałaby wszystkie zwierzęta, jakie istnieją i pomogłaby wszelkim istotom, potrzebującym pomocy. 

Lubi czuć się potrzebna, ma wtedy wrażenie, jakby miała w życiu cel, do którego może dążyć - na co dzień wędruje sobie po całej Alaranii w poszukiwaniu 

wrażeń. Oczywiście, wrażeń optymistycznych i ani trochę jej nie zagrażających... Kiedy grozi jej jakieś niebezpieczeństwo, stara się nie podejmować walki 

i po prostu ucieka. Nie potrafi walczyć, a srebrny sztylet, który nosi ukryty w swoim prawym bucie, służy jedynie do grożenia słabszym od niej istotom, 

gdy chce im coś zabrać albo zmusić do jakichś czynów. Jednak wyjmuje go bardzo rzadko - zazwyczaj stara się żyć według prawa i nie zawadzać nikomu. 

Ilekroć zrobi coś złego, ma okropne wyrzuty sumienia i przez cały dzień towarzyszy jej koszmarne samopoczucie. Laila kocha wszystkie zwierzęta i jeśli 

miałaby wybór -  uratować zwyczajnego kota albo jakiegoś rycerza czy Anioła - wybrałaby kota. A gdyby był biały... to nawet by się nie zastanawiała! 

Niektórzy uważają, że Laila jest nieco dziwna z tą swoją słabością do zwierząt, zwyczaju uciekania z pola walki i uroczym, dźwięcznym śmiechem, 

towarzyszącym jej przy każdym kroku - jednak ta Maie taka już jest i nie ma zamiaru się zmieniać.

Laila wygląda bardzo niewinnie. Najczęściej przybiera postać zwyczajnej kobiety i mało kto może domyślać się, że jest Maie. Jasne, falowane włosy 

spływają jej kaskadą na plecy. Bardzo często można zauważyć kolorowe liście tkwiące we włosach Laili - w końcu mieszka w lesie i bardzo często chodzi 

po drzewach, ukrywając się przed silniejszymi od siebie przeciwnikami, podziwiając uroki danego cudu natury albo po prostu gawędząc z jakimś leśnym, 

drzewnym zwierzątkiem. Oczy Maie są brązowe, jednak zależnie od jej nastroju ten głęboki brąz może się zmieniać. Kiedy jest zła, szaleją w nich wściekłe, 

chłodne iskierki, gdy wyjątkowo ma jakiś powód do radości, zazwyczaj chłodne spojrzenie topi się i pozwala czekoladzie płynąć, a kiedy jest smutna - 

wzrok Laili  mętnieje. Te oczy są otoczone wachlarzem gęstych rzęs, które powodują, że niekiedy spojrzenie Laili może być bardzo uwodzicielskie, o ile 

będzie miała ku temu jakiś wyższy cel lub... całkiem zwyczajną zachciankę. Maie jest szczupła i porusza się z niezwykłą gracją. Niezależnie od pogody ma 

na sobie ciemny płaszcz z kapturem sięgający ziemi. Płaszcz ten nadaje jej nieco tajemniczy wygląd, zwłaszcza, że rzadko kiedy zrzuca go w jakimkolwiek 

towarzystwie, ukazując krótką sukienkę, długie rękawiczki i wysokie buty.

Laila nie mogła cieszyć się zwyczajnym, przepełnionym miłością i zabawkami dzieciństwem. Matka porzuciła małą Maie, zostawiając ją samą sobie w 
samym środku jakiegoś lasu. Cudem przeżyła jedną noc. Czemu jedną? Następnego dnia, z samego ranka, kilka driad znalazło ją, zapłakaną i wykończoną 
od ciągłego krzyku, leżącą w brudnym kocyku pod drzewem. Jedna z nich - a miała na imię Sanvi - postanowiła się nią zaopiekować, przecież ''tak uroczo i 
niewinnie wyglądała''. No i Laila sobie żyła razem z młodą driadą i jej przyjaciółkami. Jako małe, słodkie dziewczątko, wiele razy pytała się swojej 
opiekunki, kim są jej rodzice. Do dziś pamięta pełen ubolewania wyraz twarzy Sanvi i jej zwyczajną odpowiedź ''nie wiem''. Mimo swoich wszelkich starań 
driada nie potrafiła dać Laili dobrego wychowania, mimo że bardzo ją pokochała. Laila była bardzo psotnym dzieckiem, ale uroczym i słodkim. Sanvi 
bardzo szybko odkryła, że  Laila  jest leśnym Maie i w pewnym stopniu ma władzę nad energią. Dużo podróżowały, spotykały wielu ludzi... aż pewnego 
dnia, a dokładniej w siedemnaste urodziny Laili, panna Sentury postanowiła opuścić swą opiekunkę i żyć na własną rękę. Driady wyprawiły jej piękne 
pożegnanie, nie obyło się bez łez i słynnego ciasta jednej z ''ciotek'', jak Maie nazywała przyjaciółki Sanvi. Laila ostatni kwadrans spędziła na ramieniu 
ukochanej driady, która przez siedemnaście lat zastępowała jej matkę. Dostała od niej na pamiątkę srebrny naszyjnik z błękitnym oczkiem, który od tamtej 
pory zawsze wisi na jej jasnej szyi.  Po pożegnaniu z resztą driad, Laila odeszła. Dzięki driadom Maie uwielbiała podróżować i od tamtego czasu co kilka dni 
zmieniała miejsce swojego pobytu, mając przy sobie jedynie własny rozum, zmysł samozachowawczy i sakiewkę z monetami. Bardzo pomagał jej fakt, że 
nie musi jeść ani pić, a nawet spać - czasem mogła poświęcać nawet całe noce na wędrówki po lasach, łąkach i polach. Oczywiście, nie urwała kontaktu z 
Sanvi - co jakiś czas odwiedzała ją w Szepczącym Lesie. Opowiadała jej wtedy swoje ciekawe oraz nudne przygody, siedząc u stóp swojej jedynej opiekunki. 
Podczas swoich wędrówek Laila poznała wielu ludzi - i tych dobrych, i tych złych, a nawet nieco dziwnych; były wśród nich istoty nadprzyrodzone albo 
zwyczajni ludzie. Odkąd jakiś potępieniec ukradł jej sakiewkę z monetami, a ten fakt miał miejsce tydzień po opuszczeniu driad przez Lailę, stała się bardzo 
podejrzliwa wobec wszystkich. Teraz jest bardzo ostrożna, za każdym razem próbując dobrać sobie odpowiednie towarzystwo, o ile go potrzebuje.
Wszędzie tam, gdzie rośnie jakiekolwiek drzewo, jest dom Laili. Kocha przyrodę i najmniejszy kawałek zieleni. Jej wędrówki nie mają ściśle wyznaczonej 
trasy, jednak zawsze robi sobie postój w lesie albo chociażby przy strumyku. I tak mija jej czas...