Veskell'a nie można opisać jednym zdaniem. Z jednej strony ceni sobie samotność, jest leniwy, lubi długo spać. Z drugiej zaś strony wcale nie stroni od innych istot, uważa za fascynujące móc się z nimi dobrze bawić. Tak, bawić, bo i jest to główny cel życia tego zmiennokształtnego. W mieście czuje się doskonale, raczej za długą namową wyrusza poza jego mury. Koncentruje się głównie na sobie. Miewa przyjaciół, ale chyba nie do końca zna znaczenie tego terminu. Kiedy straci kogoś z bliskiego otoczenia, jest mu przykro zaledwie chwilę. Dziś żyjesz, jutro już nie - tak zdarza mu się mówić. Zdaje się jednak sentymentalny, lubi się otaczać rozmaitymi pamiątkami, i choć często są to wartościowe drobiazgi, to można znaleźć wśród nich kawałki pergaminu, zasuszone liście, pojedyncze rękawiczki czy chusteczki, piórka... Myśli w kategorii ''Ja, ewentualnie reszta świata''. Jeśli coś nie przyniesie mu wyraźnej korzyści, raczej nie rusza na pomoc komukolwiek. Mimo lenistwa, miewa też napady niespotykanej energii, kiedy to wyrusza przed siebie na kilka dni czy tygodni, szukając jakichś ciekawych doznań. Dziwny typ.

Metryka:

- Jak na mężczyznę - człowieka - niskiego wzrostu

- Smukła sylwetka, wąski pas, szczupłe kończyny

- Szafirowe oczy

- Kasztanowe włosy sięgające ramion, przeważnie puszczone luźno

- Arystokratyczne rysy twarzy

- Młody, około 25 lat



Ubiór:

- Ubranie wskazuje na klasę średnią - dobra jakość, nowe 

- przeważnie szaro-brązowe tuniki z łagodnej wełny, nogawice z czerwonego sukna

- Buty niskie z czarnej, błyszczącej skóry



Cechy szczególne:

- Rysy twarzy bardzo kojarzą się z kocimi

- Dużo śpi

- Zmarźluch

- Uwielbia drogie błyskotki

Veskell przyszedł na świat w niewielkiej wiosce na północnych ziemiach. Wychowywali go w pełni ludzcy rodzice, nie jest dla nich ani dla niego 
jasne, czemu jest zmiennokształtnym. Matka - Muriel, dbała o niego jeszcze bardziej niż o pozostałą trójkę dzieci, budząc ich skrytą zazdrość. 
Skutkowało to odrzuceniem najmłodszego z rodzeństwa, tak iż swoje dzieciństwo spędzał w większości w otoczeniu samej matki. Ojciec jego, 
Beliam, pracował całe dnie przy wycince lasów. Był postawnym, krępym mężczyzną, który poświęcał cały swój czas i środki rodzinie, by niczego jej nie brakowało. I tak właśnie było, mimo skromnego życia Veskell i jego rodzeństwo żyli w spokoju, nie nękani większymi problemami niż choroby, których nie dało się uniknąć przy pomocy najbardziej pękatego trzosu. Kiedy kotołak miał dziesięć lat, zmarła jego siostra, Sevyi. Jak przez mgłę pamięta teraz pogrzeb, płacz rodziny, kamienną, choć wyczerpaną twarz ojca. I siebie, dzieciaka, u którego ta sytuacja budziła bardziej ciekawość niż lęk czy refleksje. 
Kiedy miał lat siedemnaście, po prostu odszedł. Ciekawość świata, chęć wykorzystania nadzwyczajnych zdolności, które uważał za zabawę - gry 
świateł i cieni, które dowolnie formował na kształt istot czy przedmiotów, wstręt do zawodu, którym musiałby się przędzej czy później trudnić, 
drwalstwem - te trzy rzeczy wygrały z ciepłym zapieckiem domu. Spakowawszy najcenniejsze drobiazgi, niewiele myśląc uciekł w środku nocy. Była to pełnia, podczas której widział drogę przez las równie dobrze jak za dnia. Śpiąc w zimnych wykrotach, pod gałęziami, przeklinał los. W 
przydrożnej gospodzie, dwa dni później gospodarz wyrzucił go za drzwi, jako że nie miał ani jednej monety by zapłacić na nocleg. Zyskał solidną 
nauczkę, w świecie poza domem liczyły się, poza przyjemnościami - monety, za które mógł je kupić.
Gdy w końcu dotarł do miasta, zziębnięty, blady i brudny, cieszył się mimo wszystko. Było tu wiele istot, które mogły go cieszyć towarzystwem, 
albo i poratować w potrzebie. 
Minął rok. Veskell obudził się we własnym łóżku. Obok przeciągnęła się naga, rudowłosa kobieta. Klepnął ją w pośladek, ta odwróciła się i wróciła 
do spania. Gdy tak wspominał poprzednie lata, obracał w dłoni Kłębek - małą kulkę z wełnianej nici. Przyniosłaś mi szczęście, wiem o tym.
Przeciągnął się sam, ziewnął przeciągle. Do południa jeszcze ze dwie godziny... Zasnął.