Charakter Etahela jest tak zróżnicowany jak dziedziny magii, której używa. Z jednej strony jest porywczy, uparty i samolubny, z drugiej jednak tchórzliwy, 

spokojny i miły. Nigdy nie wiadomo, na którym biegunie emocji znajduje się teraz. Niezmienna jest jednak jego nieufność. Ludzie, a co dopiero inne rasy 

przepełniają go strachem, z którym nie potrafi sobie poradzić.  Co za tym idzie chłopak jest samotnikiem. Właściwie przez całe życie mógł liczyć tylko na 

siebie i tak mu już zostało. Należy bardzo uważać na jego emocje. magia Etahela jest z nimi ściśle związana i denerwowanie go może być dramatyczne w 

skutkach. Nigdy nie wiadomo jak chłopak zachowa się w danej sytuacji. Właściwie pomimo swojego wieku, Etahel ma w sobie wciąż dużo z dziecka.  Zdaje 

się dopiero uczyć, jak działa świat.   Jeśli ktoś chce sobie pozyskać go jako kompana, niech robi to powoli i stopniowo. Nawet ja nie wiem, jak się on 

zachowa, gdy ktoś będzie chciał przełamać ten lód między nim, a resztą świata.

Nie jest dane Etahelowi wmieszać się w tłum. Od razu wyróżniają go lekko przydługie, białe włosy.  Z pod nich na świat czujnie spogląda para żółtych, 

głębokich oczu. . Jego usta są bardzo drobne, sine, prawie niezauważalne.   Chłopak jest dosyć wysoki. Ma ok. 180 cm wzrostu. Jest szczupły i ciut 

chuderlawy. Cera chłopaka jest prawie biała, zdaje się zlewać z jego włosami. 

Etahel nigdy nie rozstaje się ze swoim krótkim, czarnym, skórzanym  płaszczem. Jest to całkiem drogie ubranie, jedna z niewielu rzeczy które chłopak kupił. 

Po za nim nosi zazwyczaj wełnianą, białą koszulę i czarne spodnie.Nie licząc tego nie ma przy sobie właściwie nic. Chłopak porusza się szybko i 

zdecydowanie, jednak każdy krok stawia czujnie.

Cóż, życie z pewnością nie jest czymś sprawiedliwym. Jedni już od urodzenia mają zwyczajnie trudniej niż inni. Tak było i w przypadku Etahela. Urodził się 
najprawdopodobniej w Elisii. Czemu ''najprawdopodobniej''? Bo nawet on sam nie jest jego pewny.  W każdym razie wychował się w tamtejszym domu 
dziecka. To jednak nie wszystko. Pech chciał, że kiedy miał zaledwie 9 lat wybuchła wojna. Parę księstw podległych Elisii zbuntowało się i wystąpiło 
zbrojnie przeciw swojemu zwierzchnikowi. Wojna jak wojna. Przyniosła ze sobą strach, smutek, ból oraz śmierć. Dużo śmierci. Etahel widział ja prawie 
codziennie. Być może, były to tylko urojenia, ale zawsze przed czyjąś śmiercią chłopcowi zdawało się, że widzi kostuchę. Straszną, zakapturzoną postać z 
czarną, złowrogą kosą. Oczywiście były to tylko ułamki sekund, bo zaraz potem postać znikała.  Wojna trwała bardzo długo. Nie wygasła po roku, ani po 
dwóch, ani nawet po pięciu. Etahel po tym całym czasie przywyknął do śmierci. W końcu, nawet coś tak strasznego, po tysiącu przypadków staje się 
normalne. Nie czuł już strachu, współczucia, czy smutki, kiedy mijał umierającą osobę. Zauważył nawet, że ludzie stali się dla niego obcy. Przestał im ufać 
jak kiedyś. Każda mijana przez niego osoba mogła zaraz umrzeć, albo stać się przyczyną czyjejś śmierci.  Jednak uczucia uczuciami, ale jakoś trzeba zarobić 
na własne życie. Nie muszę chyba mówić, że nie łatwo było wtedy o pracę dla samotnego czternastolatka. Przynajmniej nie o przyjemną pracę.  Popychany 
głodem i biedą chłopak zaciągnął się do wojska, które przechodziło kryzys. Znaczna część żołnierzy straciła życie podczas wojny i do armii przyjmowano 
każdego. Etahel dostał szczątkowy ekwipunek w postaci starej, zniszczonej, skórzanej zbroi i lekko przekrzywionego, zardzewiałego stalowego miecza. 
Dostał również krótki,  jednodniowy trening, po czym został wysłany na front. Chłopak był pewien, że żadna śmierć go już nie ruszy. Mylił się. Na polu walki 
śmierć przybiera zupełnie nowy poziom. Setki ludzi, przepełnionych strachem i smutkiem rzuca się na siebie, tylko bo to, by zginąć. Etahel zapomniał 
wszystko, czego nauczył się podczas treningu. Stał jedynie z tyłu, i patrzył na to, jak kolejni ludzie padają na ziemie. Kostucha latała od jednego 
umierającego do drugiego. Wojska Elisii zaczęły się wycofywać, wyparte ogromną liczebnością armii nieprzyjaciela. Ta jednak szybko odcięła im drogę 
odwrotu. Zanim Etahel zdążył zorientować się w sytuacji stał pośrodku pola bitwy, otoczony zewsząd przeciwnikami. I wtedy ją zobaczył. Kostucha stanęła 
tuż przed nim. Uśmiechnęła się złowieszczo. W tym samym momencie wojska wroga przeprowadziły szturm. Etahel widział człowieka zamachującego się na 
niego mieczem.  Myśl, że zaraz zginie całkowicie go przeraziła. Nigdy by nie pomyślał, że na myśl o swojej śmierci będzie się tak bał. A jednak. Jedyne co 
chłopak zdążył zrobić, to podniesienie rąk do góry i zasłonięcie twarzy. Przygotował się na straszny ból. Lecz wtem... z jego rąk strzeliło fioletowe światło. 
Momentalnie niebo, które jeszcze przed chwilą było bez chmurne, zrobiło się prawie całkiem czarne. Rozpętała się nawałnica. Pioruny co chwila spadały w 
nieba, rażąc pechowców (w tym człowieka, który miał właśnie pozbawić Etahela głowy). Obie armie zaczęły się wycofywać, aż Etahel został sam. Chłopak 
nie do końca rozumiał co się stało. Słyszał o magii, lecz nigdy nie myślał o tym, że sam będzie w stanie jej używać. Odwrócił się w stronę, gdzie jeszcze 
przedchwilą stała kostucha. Nie było jej tam. Etahel uśmiechnął się mimowolnie i w tym samym momencie światło ponownie wystrzeliło z jego rąk. 
Nawałnica ucichła momentalnie. Rozejrzał się po placu usianym ciałami zabitych i rzekł sam do siebie 
-Moim przeznaczeniem było tu zginąć... A jednak tak się nie stało. -Po czym począł po woli opuszczać pole bitwy. Nie wrócił jednak do Elisii. Zebrał parę 
rzeczy od poległych i ruszył w tylko sobie znanym kierunku. Wtedy to zdecydował, że zostanie magiem.  Potężnym magiem, mogącym zmieniać 
przeznaczenie swoje, jak i wszystkich dookoła.  Od tamtego czasu włóczy się po świecie, zgłębiając tajniki magii.