Zdecydowana, cierpliwa, spokojna - tak pokrótce można opisać każdą z twarzy, które przywdziewa. A ma ich wiele. Pierwsza to ta, którą pokazuje na 

różnych balach i spotkaniach towarzyskich ludzi z wyższych sfer. Jest wtedy niezwykle uprzejma i czarująca, zachwyca dobrymi manierami i 

znajomością smaczków politycznych. Dzięki temu wszyscy wokół albo pałają do niej sympatią, albo mniej lub bardziej umiejętnie to udają.

Drugą pokazuje przy rytuałach, gdy przyzywa demony. Cechuje się wtedy chorobliwym perfekcjonizmem, nie pozwala sobie na najmniejszy błąd ani na 

to, by ktokolwiek jej przeszkodził.

Kolejną pokazuje przed ludźmi sobie bliskimi. Miła, kochająca, lojalna, momentami dziecinna i wariatka. Oczywiście jest niewiele osób, które znają to 

oblicze, co wynika głównie z nieufności i zdystansowania, gdyż nie chce sobie pozwolić na zbytnią zależność od drugiego człowieka.

Jest jeszcze jedna, ważna cecha, która towarzyszy jej niezależnie od twarzy: chorobliwy pedantyzm. Nie cierpi brudu ani braku higieny, obrzydzają ją 

zapachy z rynsztoków, krew toleruje jedynie jako składnik rytuałów. I niech tylko zobaczy kroplę wina na mankiecie koszuli, całą siłą woli musi się 

powstrzymywać od grymasu niezadowolenia.

A warto dodać, że jest koneserką wina. I jest to jedyny trunek alkoholowy, który pije, gdyż piwo, wódka czy rum uważa za napoje dla mas.

Tiss jest niewysoka, mierzy nieco ponad 5,4 stopy. Długie, czarne włosy zazwyczaj upina w wysoki, gustowny kok. Ciemnoszare oczy patrzą zazwyczaj na 

świat chłodno i z dystansem. Ma zgrabną figurę z mocnym wcięciem w talii, dość wąskimi biodrami i kształtnym, acz niewielkim biustem. Najchętniej nosi 

szykowne, dopasowane suknie z delikatnych materiałów i buty na wysokim obcasie, by uchodzić za wyższą. Nie tylko to jednak buduje takową iluzję. 

Zawsze chodzi wyprostowana, a głowę trzyma wysoko. Porusza się z niezaprzeczalną elegancją i gracją, przykuwając wzrok.

Pewnej nocy do brzegów Alaranii przybił statek, z którego na ląd zeszły dwie niemalże identyczne postacie. Okryte płaszczami ruszyły w stronę najbliższej 
karczmy aby zatrzymać się tam na noc. Dosyć młode – niespełna dwustuletnie - czarodziejki nie wyróżniały się zbytnio umiejętnościami magicznymi, 
jednakże przybyły do tej krainy w niezwykłym celu, którego nie podjął się żaden z żyjących czarodziejów – pragnęły przywrócić wysoką magię. Szukały jej 
już wszędzie w znanych sobie krainach, co jakiś czas natrafiając na niewielki ślad. Teraz zawitał do Alaranii gdzie powinny być największe szanse na 
sukces. 

Karczma, do której weszły była jasna, czysta i spokojna. Bez problemu znalazł się dla nich pokój, w którym odpoczęły po wielotygodniowej podróży i 
przeprowadziły długą dyskusję odnośnie nowej fazy poszukiwań. W końcu ustaliły, że każda pójdzie swoją drogą, dlatego następnego ranka bliźniaczki 
rozdzieliły się ruszając w inne strony świata. 

Tiss od zawsze najlepiej czuła się między ludźmi ważnymi, związanymi w mniejszym lub większym stopniu z polityką. Dlatego też większość czasu spędzała 
na spotkaniach towarzyskich, przysłuchując i przypatrując się uważnie arystokracji i innym gościom. Na jednym z bali u pewnego władcy, któremu przez 
pewien czas użyczała usług magicznych, poznała pewnego czarodzieja, Lamberta. Rozmawiała z nim przez większość czasu, zaintrygowana. Po wszystkim 
zaprosił ją do swego niewielkiego pałacyku, gdzie przekazał jej wszystko co wiedział o wysokiej magii. Nie miał z nią nigdy większej styczności, ale zbierał 
wszystkie informacje na jej temat, chcąc kiedyś nad nią zapanować. Przez niecałe dziesięć lat Tissaia mieszkała z nim, pomagała w zbieraniu informacji i 
można powiedzieć, że żyli razem jak zgrane małżeństwo. Przez ostatni rok jednak Lambert zaczął mieć przed nią coraz więcej sekretów, coraz częściej 
wyjeżdżał samotnie w długie podróże, a wracał z nich albo zrozpaczony, albo chorobliwie szczęśliwy. Kobieta, mimo że kiedyś postanowiła iż nie użyje na 
nim magii, by wymusić odpowiedzi na nurtujące pytania, po jednej z takich jego wypraw zmusiła go do wyznania wszystkiego. Wtedy uderzyła w nią 
niespodziewanie silna moc magiczna, której nie była w stanie powstrzymać. Upadła na ziemię pozbawiona wszelkich zmysłów, nie będąc w stanie myśleć, 
po prostu przepełniona magią, co w niedługim czasie pozbawiło ją przytomności. Kiedy się obudziła, była sama, po Lambercie nie pozostał najmniejszy 
ślad. Domyśliła się, że to wysoka magia w nią uderzyła i zabiła czarodzieja. Po kilku dniach, jak już doszła do siebie, zabrała najważniejsze rzeczy i opuściła 
pałac. Nadal należy do niej, lecz rzadko w nim przesiaduje, czując dziwną pustkę za każdym razem, gdy tam jest. Po jakimś czasie zauważyła, że jej magia 
umysłu stała się silniejsza i że rozumie ją lepiej, niż kiedykolwiek. Od tego czasu z większą niż wcześniej zawziętością poszukiwała teoretycznie 
nieistniejącej już wysokiej magii.