Osobnik ten jest raczej skryty - mało się odzywa, oszczędnie i rozważnie dobiera słowa, unika rozgłosu, stroni od tłumu i gwarnych miejsc. Nie chce skupiać 

na sobie uwagi, toteż z reguły postępuje zgodnie z obowiązującym prawem... do czasu gdy stwierdzi, że owo prawo za bardzo ingeruje w jego plany lub po 

prostu przeszkadza mu w działaniach. Callabriel jest całkowicie pozbawiony sumienia - wyzbył się wszelkich uczuć względem kogokolwiek i czegokolwiek. 

Jednocześnie, nie interesują go także ani bogactwo, ani władza, ani potęga. Zimny drań. Czym więc kieruje się przez życie? O tym, wie tylko on sam.

Callabriel wygląda na przeciętnego wzrostu, aczkolwiek dobrze zbudowanego mężczyznę. Mimo względnie młodego wieku widać, że ten typ już wiele w 

życiu przeszedł, o czym świadczyć może poniszczona skóra (którą tak właściwie widać tylko na jego twarzy), a także ohydna szrama przebiegająca od 

czoła, poprzez lewe, ślepe oko, aż do policzka. Usta i czubek nosa zawsze są skryte pod ciemnoszarym szalem, a gdy zdejmie kaptur, na jego plecy opadnie 

fala długich, gęstych, kruczoczarnych włosów. Nosi takie ubrania, by nie rzucać się w oczy tj. czarną koszulę z jednym, prawym rękawem, a na niej 

skórzaną kamizelkę. Ochronę przed deszczem zapewnia mu wysłużony i postrzępiony płaszcz z kapturem wykonany z brązowej skóry. Wysokie do kolan 

buty doskonale komponują się z pozostałymi częściami garderoby. Jego lewa ręka wydaje się być nieco potężniejsza niż prawa, zawsze jednak stara się ją 

ukrywać przed ciekawskimi oczami innych. Charakterystyczne są też rękawiczki, których nigdy nie zdejmuje.

Callabriel nigdy nie poznał swoich biologicznych rodziców. Odkąd pamięta jego ''rodziną'' byli tylko i wyłącznie bracia z działającego w ukryciu zakonu pod 
nazwą ''Iustitiae''. Byli to fanatyczni, samozwańczy obrońcy sprawiedliwości, którzy najmniejszą zbrodnię, nawet te nieumyślne, niefortunne wypadki, 
uznawali za główną przyczynę zepsucia świata, a kara za taki czyn była tylko jedna i ostateczna - śmierć z ręki zakonu. Bractwo było jednak świadome tego, 
że jego szeregi nie są wystarczająco liczne, by ukarać *wszystkich* winnych. Dlatego też, postanowiło skupić się na - jego zdaniem - najgroźniejszej grupie, 
czyli wszystkich tych, którzy chociaż w najmniejszym stopniu parają się magią.
Całe dzieciństwo Callabriela to jedno wielkie pranie mózgu. Od małego wpajano mu zasady, zgodnie z którymi działał zakon. Szkolono go w walce bronią, 
unikach, uczono o magii oraz alchemii, czyli wszystkim tym, co może się przydać w polowaniu i walce z *winnymi*. Jako jeden z niewielu w zakonie posiadł 
też niezwykle cenną zdolność wyczuwania kłamstw, co znacznie zwiększyło jego respekt wśród braci. W wieku 25 lat przeszedł chrzest, na którym przyjął 
dwa imiona: Callabriel Ellay (wcześniej, tak jak każdy zanim przeszedł chrzest, był zwyczajnie bezimienny) i poprzysiągł wierność zasadom zakonu aż do 
śmierci. Niestety, lata świetności dawno minęły, a liczne zdrady i rozłamy, a także ataki ze strony wrogów, jak i *niewinnych* przetrzebiły szeregi braci. W 
ciągu kilku kolejnych lat, nastąpił nieuchronny rozpad bractwa. Callabriel wraz z kilkoma kompanami dostał się do niewoli, gdzie byli torturowani. 
Wrogowie chcieli wydusić z nich informacje dotyczące pobytu oraz planów zakonu. Był to jednak próżny trud, gdyż fanatyzm i oddanie bractwu (nawet po 
jego dezintegracji) nie miały sobie równych.
Dobrze zaplanowana ucieczka... i może łut szczęścia sprawiły, że losy Callabriela potoczyły się nadzwyczaj dobrze i udało mu się czmychnąć ze strzeżonej 
warowni, w której był uwięziony. Ucieczka ta była jednak okupiona śmiercią jego towarzyszy oraz stratą lewej ręki i stopy. Z pewnością by się wykrwawił 
na śmierć, gdyby nie szybka reakcja posiłków, które współorganizowały odbicie więźniów. W nagrodę za zasługi i wierność, obdarowano go magicznymi 
protezami wykonanymi z demonich kości, które pozwalały na równie sprawne władanie tymi kończynami. Chcąc jednak uniknąć podobnych sytuacji, 
pozostała garstka braci postanowiła rozproszyć się na wszystkie strony i działać samodzielnie.
Minęło kilka kolejnych lat. Callabriel chcąc wtopić się w tłum przyjął nazwisko Wells. Od dawna nie słyszał nic o jakiejkolwiek działalności braci, ale sam, 
wciąż wierny zasadom zakonu, wykonuje swoją pracę co do joty...