Diorn jest nieśmiały, ale łatwo nawiązuje nowe znajomości. Ludzie zazwyczaj go lubią przez jego rozczulającą fajtłapowatość, optymizm i dobry 

humor. Diorn jest osobą ufną, której dość łatwo można coś wmówić. Jest też uczciwy i nie rzuca słów na wiatr. Zawsze wywiązuje się z danej 

obietnicy i stara się spłacić zaciągnięte długi, aby współbracia nie czuli się poszkodowani, gdyż ma w zwyczaju dbanie o innych. Wbrew pozorom 

Diorn  jest inteligentny i wrażliwy. Zawsze można liczyć na jego pomoc i życzliwość. Jest bardzo utalentowany magicznie, chociaż nie rozumie 

większości swoich talentów, ponieważ nigdy nie uczył się w tym kierunku. 



Warto również wspomnieć, że jest chorobliwie bojaźliwy, a wszelkiego rodzaju owady wywołują u niego panikę i przypływ adrenaliny zmieniając 

niezdarę w długodystansowego sprintera, gdyż przed prawie wszystkim ratuje się ucieczką. Jest fryzjerem z powołania i uwielbia się tym

zajmować, ale ma skłonność do naskakiwania innym i zmuszania ich do zmian fryzury wedle jego woli.

Poza tym  jest niezwykle optymistycznie nastawiony do życia i uważa, że nie ma rzeczy niemożliwych, co czyni go niezwykle wytrwałym w 

dążeniu do celu.

Diorn jest wysokim, mierzącym 3,5 łokcia wzrostu elfem. Ma smukłą, wręcz wyglądającą na lekko wychudzoną sylwetkę. Jego delikatne, 

młodzieńcze rysy twarzy, gładka cera o bardzo jasnym odcieniu oraz duże, ciemnobrązowe oczy, zwykle lekko rozszerzone jak u przestraszonego 

królika sprawiają, że każda kobieta pragnie go pocieszyć i nakarmić. Elf ma długie, kręcone włosy o niespotykanym odcieniu złota, o które bardzo 

dba i często nosi zaplecione w eleganckie, typowo elfickie fryzury. Jego uszy trochę przypominają ludzkie,  jednak są szpiczasto zakończone.



Gdy Diorn stoi zapatrzony w dal, najlepiej na tle zachodzącego nieba i z rozwianym włosem, może skraść serce niejednej romantycznej duszy. To 

uczucie gwałtownie dematerializuje się, gdy wykonuje pierwszy krok i od razu potyka się, nierzadko zaliczając glebę. Sposób w jaki się porusza 

wywołuje u sporej ilości istot litość, elf potrafi przewrócić się na równym trakcie, a każdy korzeń czy gałąź czyhająca na czyjeś stopy zawsze 

staje na  drodze Diorna w jego niełatwym życiu.

Diorn urodził się i wychowywał wśród Leśnych Elfów, w plemieniu, w którym tradycje i tajemnice łucznicze były przekazywane z pokolenia na 
pokolenie, i były bardzo ważnym elementem życia klanu. Młody elf był bardzo pospolity, a jedyne czym się odznaczał spośród rówieśników był 
strach przed prawie wszystkim co się rusza (a czasem nawet i przed tym, co się nie rusza). Żył sobie jednak spokojnie i kształcił się sumiennie, 
więc o tym okresie nie ma nawet co pisać. Ciekawie zaczęło się robić dopiero, gdy młody elf w wieku 24 lat stanął przed Radą Klanu, by przystąpić 
do Rytuału przejścia z dzieciństwa w dorosłość, który polegał na wyrobieniu łuku z wylosowanego drzewa...

,,Tego dnia nigdy nie zapomnę... Stałem przed pięcioma najstarszymi członkami plemienia wraz z dwójką moich towarzyszy z dzieciństwa - 
Hilmonem i Filarem, których traktowałem jak braci. Tuż przed ceremonią losowania wszyscy w wiosce składali nam najlepsze życzenia, a jak żałuję, 
że słowa, które wydawały mi się tak błahe jednak się nie sprawdziły. Pierwszy do wielkiej misy z kawałkami kory podszedł Hilmon. Założył opaskę na 
oczy i włożył  rękę do naczynia, aby po chwili wyciągnąć tak dobrze wszystkim znaną korę wiśni. Oto było drzewo, z której miał wykonać swoją 
broń. Następny był Filar, którego wyzwaniem był buk. Nadeszła kolej na mnie. Zbliżyłem się do misy, założyłem opaskę i wsunąłem rękę między 
kawałki kory różnych gatunków drzew. Miałem nadzieję, że wylosuję równie pospolitą roślinę jak Hilmon i nie będę musiał wyruszać daleko poza nasz 
las po odpowiedni budulec. Kiedy wyjąłem dłoń i odsłoniłem oczy okazało się, że w palcach trzymam kawałek drzewa, którego nigdy dotąd ani w 
lesie, ani innym miejscu nie widziałem i nie potrafiłem go nawet zidentyfikować. 
- Oto ambrowiec - powiedział jeden ze starszych, kładąc mi rękę na ramieniu. - Z pewnością roślina ta nie rośnie w znanym ci otoczeniu chłopcze, 
więc pewnie będziesz musiał odbyć długą podróż do dorosłości. Ja osobiście widziałem to drzewo tylko kilka razy w życiu i do tego nie pamiętam 
gdzie. Nie mogę ci zatem pomóc, ale przyjmij ode mnie najszczersze życzenia szybkiego powrotu. 
Jeszcze tego samego dnia opuściłem rodzinny dom i przyjaciół, aby wyruszyć na poszukiwanie przeklętego drzewa.''

Od tego momentu, już od kilku lat elf, wędruje po Alaranii poszukując owego rzadkiego ambrowca i odkrywając swoje nieznane dotąd umiejętności.