Na pozór spokojny i opanowany. Ciężko go wyprowadzić z równowagi, jednak dość często ulega łagodnym frustracjom, czy irytacjom. Mimo tego potrafi w 

takich sytuacjach zachować trzeźwość umysłu i kierować się logicznym rozumowaniem. Z natury dość cyniczny, lubiący wymiany docinek słownych. Jego 

wewnętrzny spokój idzie się paść gdy sprawa tyczy się Sirene, w której jest bezgranicznie zakochany. Tutaj już rozum nie ma nic do gadania i kierują nim 

emocje. Dobrze wychowany, nigdy nie przeklina.

Sto osiemdziesiąt osiem centymetrów wzrostu, średniej długości włosy, nie wykraczające poza kark, z grzywką zakrywającą oczy. Włosy koloru 

brązowego, o dość ciemnym odcieniu, w dobrym stanie, który to jest ich naturalnym stanem, nie owocem długotrwałej pielęgnacji. Oczy koloru szarego, 

przekrwione. Łagodne rysy twarzy. 

Przystojny i urodziwy. Nieźle zbudowany o wyrzeźbionych mięśniach, brak nadmiernej masy mięśniowej. Zazwyczaj ubrany w długi płaszcz. Szeroki w 

barkach, jednak nie widać tego z racji brakującej ręki. Jego lewa ręka ucięta jest przy samym torsie, łącznie z fragmentem obojczyka i łopatki.

Belfegor urodził się w dostatnie żyjącej rodzinie szlacheckiej. Od najmłodszych lat spełniane były wszelkie jego zachcianki. Był rozpieszczonym 
jedynakiem. Dorastał w dostatku. Wszystko w życiu mu się udawało: nauka, fechtunek, stosunki z kobietami... Przełomowym momentem w jego życiu 
było, gdy jego ojciec został zabity przez dwóch dziwnych napastników w ich posiadłości: 

Salon szlachecki z czasów życia Belfegora, noc kiedy jego ojciec został zabity. Z poderżniętego gardła ciekła krew. Drugi z napastników opróżniał szafki z 
pieniędzy. Nie był to rzecz jasna napad rabunkowy, ale na taki miał wyglądać. Tym który zabił jego ojca był Dalegor... jego przyszły wampirzy ojciec. 
Belfegor widział całe zajście przez uchylone drzwi. Wpadł do pokoju jak poparzony. Był przerażony, ale również zafascynowany. 

- Ktoś nas obserwował... Czym wy jesteście? To jest to pytanie, które chcesz nam zadać? Dalegor nie spodziewał się niczego innego. Do tego zamachu 
użył swoich wampirzych umiejętności. 

-NIE! Nie obchodzi mnie to... Ja chcę... STAĆ SIĘ TAKI JAK WY! Mówcie, jak to zrobić? 

Na twarzy Dalegora zawitało kompletne zaskoczenie, po którym nastąpiła salwa śmiechu. 

- Więc nie wiesz czym jesteśmy? Jakiż naiwny z Ciebie młodzieniec... Dobrze więc pokaże Ci czym jestem i czym będziesz... 

Tej nocy został przekształcony. 

Stał się bardzo pewnym siebie i zuchwałym wampirem, dążącym do siły. Siła była dla niego celem samym w sobie. Po paru latach poznał Wyżła. Jeszcze 
bardziej zuchwałego wampira, który pokazał mu jak dużo mu jeszcze brakuje by nazywać się silnym. To było jednak dla Belfegora tylko motywacją do 
dalszych treningów. Z czasem stał się doskonałym żołnierzem. Po paru-dziesięciu latach wampirzego życia dołączył do grupy szukającej pewnego maga. 
Gdy go już znaleźli uwikłali się w walkę w której Belfegor wypił jednego ze swoich towarzyszy, by zyskać większą moc. Świadkiem tego był jego brat. Na 
domiar złego  w walce stracił rękę na skutek magii... I ta ręka nie chciała mu już odrosnąć. By nie wyszła na jaw prawda o zabójstwie towarzysza musiał  
spełniać każde jego zachcianki. Od momentu straty ręki stał się zrzędliwy i cyniczny. Po wielu latach, podróżując z bratem i polując na pewnego wampira, 
spotkał Sirene, która była w towarzystwie potencjalnej zdobyczy. Nie wplątał się w walkę, pozwolił pokonać brata po czym własnoręcznie go zabił. Nie 
mając gdzie się podziać, gdyż nie chciał wracać w rodzinne strony przyłączył się do Sirene. Z czasem stał się jej towarzyszem przyjacielem, a później, gdy 
uzmysłowił sobie co do niej czuje, jej kochankiem. Został włączony do rodu Zamoyskich, pierwotnego rodu Sirene. 

Podróżuje z nimi Mieczysław. Jest to mężczyzna o niebieskich i oczach i włosach koloru mysiego blond . Średniej postury o nieco surowym i poważnym 
wyrazie twarzy, wyrażającej opanowanie i skupienie. Ostre rysy twarzy. Jest równie urodziwy co Belfegor. Ubiera się różnie, nie przywiązuje jednak do 
wyglądu większej wagi. 

Mieczysław jest mężczyzną Falki, drugiej jaźni Sirene. Podróżuje on razem z nią i Belfegorem. Poznali się oni gdy jego katana została skradziona przez 
Bolesława ( niegdyś jednego z towarzyszy Sirene i Belfegora). Wmieszał się wtedy w walkę z Bolesławem, przez co Falka była na niego bardzo zła. Chcąc 
zadośćuczynić tamtym wydarzeniom nawiązał z nią znajomość, która z czasem przestała być tylko chęcią przeprosin i przerodziła się w związek.