Można powiedzieć, że Red nie wyrosła z wieku dziecięcego, a przynajmniej nie do końca! Jest nadzwyczaj żywiołową osobą, niespecjalnie przejmującą się 

efektem swoich poczynań. Roztrzepana, rozgadana, głośna i bezczelna, wpada w tarapaty jak tylko ma okazję, niemniej... Dzięki niezwykłemu szczęściu 

wyłazi z nich mniej w jednym kawałku, ewentualnie odrobinę przypalonym futerku. Często plecie głupoty i popisuje się swoją zwinnością. Pozorowana 

pewność siebie Red, często znika w momencie w którym zorientuje się, że grozi jej jakieś niebezpieczeństwo. Z pewnością nie można jej zarzucić braku 

instynktu samozachowawczego. Od urodzenia prócz nienormalnej ciekawości świata, cechowało ją także tchórzostwo, które prócz wpędzania ją w stan 

nadzwyczajnej paniki, niejednokrotnie uratowało życie. Red zdecydowanie nie wierzy w bajdurzenie o dziewięciu żywotach kotów, jednak nie zamierza 

udowadniać, że to kłamstwo. Zwłaszcza na swojej osobie. 

Jej altruistyczne w dużej mierze serce posiada jednak odrobinę egoizmu i w pewnych momentach Red po prostu musi pomyśleć w pierwszej kolejności o 

sobie. Uwielbia gdy drapie się ją za uchem i po karku, jest zdecydowanym pieszczochem. Najszczęśliwszym momentem w jej życiu z pewnością byłby ten, 

w którym miałaby ciepły, miękki kąt, równie ciepłe mleko i wyśmienicie pachnącą rybkę! Zdecydowanym przeciwieństwem byłoby zimne, mokre 

pomieszczenie, bez jedzenia, świeżego powietrza i z przebywającym wewnątrz psychopatycznym magiem!

Red jest średniego wzrostu, szczupłą nad wyraz gibką, młodą kobietą. Mlecznobiałe włosy opadają kaskadą na lekko zaokrąglone ramiona i sięgają 

połowy pleców. Krótsze kosmyki bezczelnie wkradają się na pucułowate policzki, od czasu do czasu wpełzając między, delikatnie zaróżowione, drobne 

usta. Duże, jasnoniebieskie oczy w kształcie migdałów, okolone grubymi, ciemnymi rzęsami ładnie komponują się z odrobinę zadartym, niewielkim 

noskiem. Niewielkie, ale zaokrąglone piersi, skrywa przeważnie pod odrobinę poszarzałą białą koszulą, zazwyczaj wepchniętą w ciemne spodnie, które 

to równie uparcie wciska w wysokie sięgające połowy łydki, skórzane buty, na grubej podeszwie. Na szczupłe barki zarzuca czarną, skórzaną kurtkę, 

podbitą delikatnym futerkiem. Zgrabne, sprawne dłonie przyobleka w ciemne rękawiczki, by nie poobcierać ich za bardzo podczas licznych akrobacji, 

skoków i nienaturalnych dla zwykłego człowieka odruchów. Delikatne mięśnie rysują się pod jasną skórą i dobitnie świadczą o tym, że kotołaczka nie 

tyle jest silna, co bardziej wygimnastykowana i zwinna. Jedyne co mocno odróżnia Red, od zwyczajnej dziewczyny jest długi, ruchliwy ogon i dwa, 

puchate kocie uszka! W całej jej osobie, charakterze, wyglądzie, tym jak mówi i jak się porusza jest coś kociego. 

Głos ma dość niski, ale dźwięczny, w wyjątkowo stresujących momentach nie trudno jej niemal ogłuszyć przeciwnika gwałtownym piskiem. Czasem gdy 

się zapomni, z jej gardła wydobywa się ciche mruczenie, którego dźwięk nieraz słychać w jej słowach. 

Historia Red jest raczej prosta i nieskomplikowana. Przyszła na świat w Adrionie. Miała szóstkę rodzeństwa, trzech barci i trzy siostry. Była idealnie w 
wiekowym środku tej całej szarańczy i tym samym, była jednym z najbardziej ignorowanych dzieci. W przeciwieństwie do swojego rodzeństwa, nie miała 
wyjątkowych zdolności, nie rzucała się w oczy słodkim cukierkowym wyglądem, czy też nie wprawiała w zachwyt wyjątkowymi manierami. Była tak 
przeciętna, że można było ją kochać tylko za to, że jest. 
Mimo wszystko lata dziecięce mijały jej szczęśliwie. Była jednak bardzo niespokojną duszą i siedzenie w jednym miejscu niemalże przyprawiało ją o 
zmęczenie. Ku pewnemu rozczarowaniu ze strony rodziców spakowała graty, mentalnie 'uściskała całe rodzeństwo' i w wieku lat siedemnastu czmychnęła z 
domu, pozostawiając jedynie nabazgraną na kawałku papieru wiadomość, w której czule żegnała się z rodziną, obiecując dbać o siebie i przysięgając, że jej 
wyjazd jedynie w celach edukacyjnych. 
Nie była zbyt rozgarnięta, toteż pierwsze miesiące minęły względnie fatalnie i tylko wrodzony upór nie pozwolił wrócić jej zapłakanej do domu. Wszystko 
odmieniło się gdy trafiła na pewną zgrzybiałą zielarkę, która przygarnęła zmokniętego kociaka. Red spędziła z nią okrągły rok, nauczywszy się przy okazji 
trudnej sztuki zielarstwa. Gdy minął owy rok kotołaczka opuściła nocą niewielką chatkę i dziarsko ruszyła w świat. Szło jej już nieco lepiej, właściwie 
całkiem sprawnie żyła z dnia na dzień, parając się drobnym złodziejstwem, żebractwem  oraz okazjonalnym naciąganiem ludzi. 
Nie jest to może szczyt jej marzeń, ale dziewczyna nie poddaje się i brnie przed siebie szukając szczęścia. 
Regularnie też pisze do domu, dając znać, że żyje!