Trudno jest zmieścić ją w jednych ramach. Wciąż zmienia się niczym kalejdoskop. Pewne cechy pozostają jednak niezmienne. Syal od zawsze byłą uparta, 

zdeterminowana i często pyskata. Z wiekiem nauczyła się panować nad językiem, ale wytrwałość w dążeniu do celu ma wciąż taką samą. Bardzo nie lubi, 

gdy ktoś stara się ją podporządkować, przeważnie mówi to, co  myśli, dlatego niektórzy odnoszą wrażenie, że jest arogancka i zadufana. To wolny duch, 

który zawsze chadza własnymi ścieżkami, często niezrozumiałymi dla innych. Syal dobrze czuje się na łonie natury, najlepiej zaszyta głęboko w lesie i 

nigdy specjalnie nie przepadała za dużymi miastami. Czas spędzony wśród druidów sprawił, że nauczyła się dyscypliny i szacunku dla życia. Wie, jaka 

jest różnica między wojownikiem rozkoszującym się walką, a mordercą rozkoszującym się zabijaniem. Zwykle przyjaźnie odnosi się do nieznajomych, 

nie jest zamknięta w sobie i trudno ją rozgniewać, jednak jej gniew jest straszny niczym fala przyboju. Pod całą tą, przeważnie niezbyt przyjemną, 

otoczką, kryje się osoba niezwykle empatyczna, która za sprawdzonego towarzysza da sobie odciąć rękę, ale jej zaufanie trudno jest zdobyć. Fellarianka 

ma nietypową słabość: uwielbia muzykę. Możesz być pewien, że tam gdzie grają grają - tam jest i ona.

Syal jest wysoką i zgrabną kobietą. Na wąskiej twarzy ma wyraźnie zaznaczone kości policzkowe oraz zmysłowe, pełne usta. Jasnozielone oczy 

spoglądają na świat ostro, energicznie i zdecydowanie, często pesząc mniej pewnych siebie. Świadczą o tym, że ich właścicielka nie jest osobą, która 

dałaby sobie w kaszę dmuchać. Niezwykłe włosy o płomiennorudym kolorze sięgają nieco poniżej ramion i jeśli nie są ujarzmione rzemykiem, często 

wzburzonymi falami rozlewają się po plecach i szyi. Skóra ma śniady kolor, nie posiada żadnych znamion lub blizn. Można po niej poznać, że dziewczyna 

wiele godzin spędziła na świeżym powietrzu, wśród słońca i wiatru. Swoje skrzydła zwykle trzyma ukryte, niewielu było dane oglądać je w pełnej krasie. 

Mają one kolor podobny do jej włosów, przywodzą na myśl skrzydła ognistego feniksa. Jej ulubiony strój jest jednocześnie praktyczny i wygodny, 

zdecydowanie przekładający funkcjonalność nad efektywny wygląd. Składa się z wysokich, czarnych i solidnych butów, ciemnobrązowych bryczesów, 

szerokiego pasa, do którego przymocowanych jest kilka kieszonek. Pod brązową kamizelę ubiera ciemnozieloną koszulę. Ręce osłania para mocnych, 

skórzanych rękawic bez palców. Efekt dopełnia znoszony już nieco szary płaszcz z głębokim kapturem.

Syal urodziła się w Nattenheim - fellariańskiej wiosce, skąd pochodzą najlepsi wojownicy. Choć jej wygląd może i o tym nie świadczy, ale jest krwi 
szlachetnej - ród Cerun jest jednym z największych i najbardziej wpływowych wśród Gór Fellarionu, zaś ona jest córką Cada Cerun, który zbudował 
potęgę i bogactwo swej rodziny. Nie można powiedzieć, żeby była typem rozpuszczonej księżniczki, wręcz przeciwnie. Raczej nie przepadała za tą całą 
dworską otoczką wokół swego życia. Rodzice mieli z jej powodów wiele problemów, ponieważ nie chciała się wpasować w rolę dziedziczki; wolała 
polowania, treningi władania mieczem, długie wyprawy w góry od nauki zarządzania majątkiem, sprawnego manipulowania i politykowania. Gdy 
weszła w wiek dorosły z hukiem opuściła dwór i zamieszkała w koszarach, wśród żołnierzy. Początki były ciężkie, ale wrodzony ośli upór i wytrwałość 
pozwoliły jej ukończyć mordercze szkolenie, z którego wyniosła doskonałe umiejętności walki, sprawność fizyczną i grupę oddanych przyjaciół z 
oddziału.
Jednak rodzina nie zamierzała tak łatwo wypuścić swojej dziedziczki. Gdy Syal była jeszcze małym brzdącem, jej ojciec zawarł pewną umowę z innym, 
dużym rodem - Ryet. Miała poślubić Egha Ryet i przypieczętować sojusz dwóch rodów, łącząc je w jeden, wielki klan. Egh był posłuszny woli swych 
rodziców - tym bardziej, że Syal jest dziewczyną niezwykłej urody i inteligencji. Problem polegał na tym, że był on człowiekiem dość zaborczym. 
Dziewczyna miała pilnować rodowych spraw, zajmować się dworem, odchować dzieci i przede wszystkim, być posłuszną. Jej rodzina sądziła, że ich 
niewdzięczna córka dostanie wycisk w koszarach, wróci sama i zacznie robić co do niej należy, jednak Syal wyjątkowo dobrze zaaklimatyzowała się w 
nowym środowisku i ani myślała o powrocie. Egh postanowił sam się po nią wybrać. Cerun znała go już wcześniej i uważała za przeciętnego szlachciurę 
jakich wiele. Ni złego, ni dobrego, ale na pewno nie materiał na męża. Gdy Syal wspominała później swoją historię, zastanawiała się zawsze, co bardziej 
ubodło jej ''zalotnika'', grzeczna, acz zdecydowana odmowa, czy fakt, że od razu nie wpadła mu z płaczem i wdzięcznością w ramiona? A może to, że gdy 
próbował zabrać ją siłą, ośmieszyła go na oczach żołnierzy, sług i wszystkich innych, rozbrajając w ciągu krótkiej chwili? Albo gdy nakazał swoim 
pachołkom ją zabrać, zostali oni szybko przepędzeni przez jej braci, jak zwykła nazywać trójkę najbliższych kompanów? Tak czy inaczej, nie mogła dużej 
pozostać w Nattenheim. Towarzysze z jednostki zorganizowali dla niej drogę ucieczki. Na mijesce gdzie mogłaby się schronić przed długimi rękami 
swego narzeczonego wybrała Góry Druidów. Udając człowieka, wędrowała z grupą cyrkową jak iluzjonistka, w czym pomagała jej wrodzona dla 
Fellarian zręczność. Druidzi przyjaźnie przyjęli ją jako swego gościa, tym bardziej, że rozumiała więź łączącą ich z naturą. Znalazła wśród nich spokój i 
wyciszenie, a także nabrała więcej szacunku do otaczającego ją życia. Zrozumiała jaka jest różnica między wojownikiem kochającym walkę, a zwykłym 
zbirem napawającym się rzezią wojny. Stała się bardziej stonowana, nauczyła się trzymać swój temperament na wodzy. Dodatkowo pogłębiała swoją 
więź z naturą.
Pewnego dnia druidzi poprosili ją o przysługę. W ich górach żyły gryfy, które zwykle ich nie nękały, jednak pewnego dnia jeden pojawiła się bestia, 
której wcześniej nie tam nie widziano. Duży, czarny gryf, żył w samotności, stroniąc nie tylko od druidów, ale również innych gryfów. Często napadał na 
oswojone, druidzkie zwierzęta, zaś ich właścicieli próbujących się porozumieć, przepędzał. Poprosili wiec ją, by spróbowała''udobruchać'' męczącego 
gościa. Przy pierwszym spotkaniu czarny gryf zaatakował, lecz ona nie uczyniła mu krzywdy i unikała jego ataków. Zwierzę popadało w coraz większą 
wściekłość i stało się nieostrożne, więc wykorzystała to i obezwładniła je celnym uderzeniem magii energii. Jednocześnie nawiązała kontakt z gryfem i 
odkryła powód jego zachowania: został schwytany przez ludzi i osadzony w cyrku osobliwości jako bestia walcząca na arenie. Trzymany w strasznych 
warunkach, często głodzony i raniony, by bardziej zaciekle walczył ku uciesze gawiedzi, pewnego dnia uciekł i starał się przeżyć sam, z dala od 
jakiegokolwiek stada. Syal czuła jego nienawiść, złość, ale jednocześnie strach. Dojmujący strach, że oto nadszedł koniec. Nie byłaby w stanie go zabić, 
więc opowiedziała mu swą własną historię. Nawiązała z nim więź. Wiele dni upłynęło nim zdołali sobie zaufać. Właściwie każde z nich znalazło pierwszą 
istotę, której mogło w pełni zaufać. Po kilku latach Cerun postanowiła opuścić bezpieczne schronienie w Górach, by odnaleźć swoje miejsce w świecie. 
Gryf, któremu nadała imię Sev, postanowił jej towarzyszyć. Na pamiątkę czasu, który spędziła wśród nich, druidzi podarowali jej magiczny łuk 
wykonany z jednego z drzew otoczonych przez nich opieką, a które powalone zostało przez burzę. Teraz Syal wędruje od miasta do miasta, imając się 
dorywczych prac.