Prosty, ale nie prostacki. Bardziej skromny i przygaszony, niż dumny, niepozbawiony jednak godności. Cierpliwy, wręcz flegmatyczny, stanowczo więcej 

myśli niż działa, nie lubi jednak próżnej gadaniny. Niezwykle praworządny, przywiązany do litery sprawiedliwości i sztywnego kodeksu moralnego, który 

jest jego wyznacznikiem w życiu. Mało przystępny, ale niezwykle lojalny. Energiczny, gdy przychodzi o planowanie i zawiadywanie ludźmi. Tymi krótkimi 

słowami można opisać charakter sir Gerharda. Ci, z których w ciągu rozmaitych kolei życia zrobił sobie wrogów, często uważają, że jest małostkowy, 

sztywny, niezłomny aż do przesady i mało elastyczny. Wszystko to jest być może prawdą, Vanahir nie lubi jednak rozmawiać z innymi o sobie, a tym 

bardziej - oceniać samego siebie.

Stosunkowo wysoki mężczyzna mierzący nieco ponad sześć stóp wzrostu. Niezbyt szeroki w barach czy piersi, ma raczej atletyczną, wręcz ascetyczną 

budowę ciała. Trzyma się prosto jak struna, nie garbiąc ani na chwilę. Centralne miejsce w jego pociągłej, wychudłej, pokrytej siatką blizn twarzy zajmują 

wielkie oczy. Tęczówki w kolorze jasnej stali okalają głębokie studnie źrenic. Przy dłuższym, bliższym kontakcie wzrokowym widać w nich ulotny, odległy 

poblask. Usta i policzki okala twarda i szorstka jak papier ścierny, krótko strzyżona broda koloru dymu z kowalskiego pieca, gęsto upstrzona siwizną. 

Podobnie włosy, zaczesane do tyłu nad wysokim czołem. Nikt nie mógłby nazwać go przystojnym... Porusza się żołnierskim, prostym krokiem, uważnie 

lustrując otoczenie. Zazwyczaj widywany w kolczudze i skórze, nosi się w brązach i czerni.

Sir Gerhard Vanahir, herbu Białego Smoka, jest rycerzem. W tym jednym, prostym słowie sam Vanahir zamyka zazwyczaj wszelkie możliwe dyskusje, to 
jedno słowo jest jego uniwersalną odpowiedzią na wszelkie pytania odnośnie jego przeszłości. Czy wiadomo coś więcej?

W gruncie rzeczy całkiem sporo. Gerhard urodził się w jakiejś ruderze w niższych dzielnicach Ostatniego Bastionu, nie znając swego ojca. Jego matka była 
prostytutką, która zmarła na łuszczycę, gdy chłopak miał siedem lat. Żeby przeżyć, kradł, zabijał inne dzieci, szwendał się po opuszczonych domach i 
lochach. Wykazywał się niezwykle lotnym, bystrym umysłem, był też bardzo wyczulony na magię. Tej jednak nienawidził. Przynosiła koszmary. Matka 
mówiła mu, że odebrała mu też węch. Faktycznie, Vanahir nie przypomina sobie, żeby go kiedykolwiek posiadał... Po trzech latach życia na wpół 
żebraczego, na wpół przestępczego, młodzieniec wpadł na słynnego sir Ulryka Veynanca, Rycerza Popiołów z Bastionu. Nikt, poza samym Vanahirem, 
nie wie, jak to się stało, że młody, cichy żebraczek kradnący, by przeżyć, został giermkiem jednego z najsłynniejszych rycerzy swoich czasów. W wyższych 
sferach Bastionu mówiło się, że Vanahir przypominał Ulrykowi jego zmarłego syna Richarda, inni jeszcze mówili coś o magicznym talencie chłopaka. 
Nikt nie wie na pewno... Fakt faktem, Gerhard został giermkiem Rycerza Popiołów. Był nim przez siedem lat. Odwiedził wiele miast i krain, a jego mistrz 
zadbał o jego staranne wykształcenie. Gerhard okazał się pojętnym uczniem i niezłym wojownikiem, wyjątkowo miłującym sztukę matematyki. Razem z 
wiedzą przyszło zrozumienie tego, co było przekleństwem młodości Gerharda Żebraka, a stało się narzędziem Gerharda Rycerza.

Magia. Młody giermek odkrył, że posługuje się nią intuicyjnie, komenderuje energią tak, jak wydaje rozkazy innym giermkom w walkach zbiorowych. 
Poczuł respekt wobec Mocy i ujarzmił ją tak, by służyła mu, rycerzowi, jak najlepiej. Wraz z wiedzą przyszedł też rozwój duchowy. Gerhard zaadoptował 
surowy kodeks i wartości sir Ulryka, obdarzając swego przybranego ojca niezwykłym zaufaniem i lojalnością. To, połączone z ciężką pracą, sprawiło, że 
w wiek lat siedemnastu Gerhard został pasowany przez swego mentora na rycerza. Przybrał nazwisko Vanahira, oraz herb Białego Smoka, na pamiątkę 
pewnej ludowej legendy. Przez dwa lata towarzyszył dawnemu mistrzowi, a teraz kompanowi, w jego wyprawach i na jego turniejach. Zwyciężył w 
Turnieju Spadających Liści w wieku lat osiemnastu, pokonując znamienitych rycerzy dobrej krwi. Sir Ulryk mógł być z niego dumny.

Wtedy jednak umarł. W kilka dni po dwudziestych urodzinach, sir Ulryk Veynanc, ostatni ze swego rodu, zwany Rycerzem Popiołów, odszedł. Zmarł ze 
starości. Wcześniej jednak uczynił rzecz niebywałą. Usynowił sir Gerharda, scedował na niego wszystkie swe ziemie i majątki, na czele z rodowym 
artefaktem, długim mieczem Białym Kłem. Nikomu się to nie spodobało. Veynancowie mieli krewnych, dalekich, ale dobrze urodzonych. Wyższe sfery 
Bastionu nie zaakceptowały tej nagłej nobilitacji syna dziwki i nieznanego męża. Sam Gerhard też nie pragnął zaszczytu, obawiając odpowiedzialności.

Uciekł więc, zabierając ze sobą niewiele, a jeszcze mniej zostawiając za sobą. Z całego dobra, przekazanego mu przez mistrza, wziął tylko Biały Kieł, chcąc 
choć w ten sposób uszanować wolę dawnego przyjaciela. Przez jedenaście lat włóczył się po świecie jako wędrowny rycerz, przez jakiś czas ścigany 
nienawiścią szlachciców z Bastionu. W końcu jednak wszyscy o nim zapomnieli.

Dokładnie jak chciał tego Gerhard.